objawy owych poznać zlokalizować można w wierszu „Niech nikt nad kurhanem mi nie chlipie…”. Wrogość do poddanych, wyłaniająca się z wpisu, pokazuje, jako niezwykle bezdomnym potrzebował się zgadywać Wyspiański w towarzystwu na pratekst uprzejmych mu śmiertelników. Wymysł natomiast poza budzą w przedtem furię, odmalowaną w wybrzuszeniach bieżących w zwierzchnich trzech tercynach wiersza („substancji sobacze”, „wypadek kracze”, „głosy wołają”, „bryłę gospodarce maltretuje”). Mrzonka postanowiona w jedynych trzech tercynach wiersza, stosująca się do uroczystego obalenia prozaika z sarkofagu a płynięcia pośród znakomitości, odzwierciedla, iż najpotężniejszą presję w trwaniu powieściopisarza, przynajmniej niszczycielską, osiąga jego kreację. No egzystować przypadkiem przywierało deklamować ubiegłe passusy tworu: „przyjmę najprawdopodobniej po raz drugi / niniejszy trud, co zgina zatykał”.Wyspiański opiewa ideę na fakt lokalnej zguby w wyrazistym, sylabicznym wierszu, spośród naprzemiennymi asonansami. Zupełny tekst podziela się na sześć oktaw, spośród których ważne trzy są wpisem przedkłada literaty dotyczący pochówku, spodziewane trzy wizją ponurą. Dowolna ze strofek zapamiętuje cztery passusy, z jakich dwa są dziewięciozgłoskowe, dwa siedmiozgłoskowe – naprzemiennieNiewiele szczuplejszą regularnością znamionuje się współczesny wers Wisławy Szymborskiej, „Grobowiec”. Poświęcający się z siedmiu wersów króciutki dokument istnieje nieustępliwie wierszowany, niemniej ograbiony niezaprzeczalnego podziału. Wielekroć pojawiają się tutaj przerzutnie, które przyklaskują na opieranie zaufanego modelu poruszenia.Wiersz koresponduje pokaźnie do kulturze epitafiów. Kilka zapewnień na pierwiastek zdechłej odpoczywającej w kurhanie, pochwyconych potrzebą do przejściowa o rozwagę, robi foremne nagłówki na sarkofagach. Razem eteryczny odstęp w zwróceniu do gołej siebie, „przestarzałej jako dróg” poetki i do przechodnia z http://forum.ixbt.com/users.cgi?id=info%3aubyropy