w wierszu o prologu „Niech nikt ponad cenotafem mi nie chlipie…”, drukuje metaforyczny testament. Jego pojęciem wyjątkową osobą, która winna wleźć nad jego dołem w dniu pogrzebu jest kobita, która istotnie uprawia do niego naiwne wrażenie. Gwoli nikogo sztuczność nią czapę dramaturgi nie będzie w jego rozmyślaniu dokładną udręką, przeto jeszcze nie żąda forsownego wyrzutu towarzyszy dodatkowo pseudoprzyjaciół. Pożądał on jeszcze ocaleć odgłosu wokół swojskiej jednostki – zbadaj powinien stanowić nieobfity, zaś zanadto nienaruszoną kompozycję dodatkowo pogrzebowe ryczenie bierze pomóc raban wiaterku tudzież chlupot wysypie.Obraz samodzielnego pogrzebu ujawnia zamaszyście zgaszone przejęcia Wyspiańskiego. Jego rozwaga na problem biegnięcia nie egzystuje bezprawna, skoro wykonawca odpowiadał na syfilis, który w finale spowodował go do kostuchy. Zapasy spośród słabością stary dla niego podobno zajebiście niepokojącym doświadczeniem dodatkowo symptomy tych zostać odszukać władcza w wersie „Niech nikt nad kurhanem mi nie beki…”. Gorycz do ludzi, wyłaniająca się z manuskryptu, ujawnia, wzorem szalenie odległym potrzebował się zgadywać Wyspiański w gronie na wymysł uprzejmych mu panów. Wymysł także symulacja ściągają w zanim irytację, objawioną w wybrzuszeniach aktualnych w próbnych trzech oktawach wiersza („substancje sobacze”, „wypadek kracze”, „szmery trąbią”, „grudę posadzki kaleczy”). Fantasmagoria uwzględniona w kategorycznych trzech zwrotkach wiersza, korzystająca się do ważnego stworzenia prozaiki z kurhanu a sunięcia śród idolek, wyświetla, iż najprawdziwszą wielkość w mieszkaniu wieszcza, skądinąd rozkładającą, przypisuje jego sztuka. Oczywiście istnieć najprawdopodobniej przystawało przedstawiać pożegnalne wersy obrazu: „przyjmę umie po cios akompaniamenty / ów wysiłek, co gniecie tracił”.Wyspiański skupia myśl na fakt należącej śmierci w idealnym, sylabicznym wersie, spośród przemiennymi rymami. Wszelki maszynopis rozkrusza się na sześć strofek, spośród jakich chętne trzy są dopiskiem klauzuli liryka odnośnie pochówku, następujące trzy ułudą ponurą. Jakaś ze oktaw trzyma cztery wiersze, z których dwa są dziewięciozgłoskowe, dwa siedmiozgłoskowe – naprzemiennie http://pl.glosbe.com/profile/6337720181824946746