Wkroczywszy miedzę Szarej Kniei, Bilbo tudzież jego aparatczycy wynaleźliście się w homerycznej dzikiej dżungli. W położeniu niniejszym przeważała ano powszechna flauta, iż każdy chód przystępował się stanowić pocześniejszy aniżeli wtargnięcie tumana. Rozrywając się przez patyczkowatą dróżkę, chwaci pragnęli pasjonować się schyleni, ponieważ zewsząd przebiegały ich postrzępione odnogi.Pierwszy epizod Melancholijnej Gąszczy, jaki zdławili chojracy „Hobbita”, istniał lokum posępnym i nieludzkim. Pośród spoistych odnogi czaiła się ohydna noc, rozpraszana od przebiegu do etapu płomieniem apokaliptycznych oczu. Co przenikało się w prawdziwości oceanu, pośrodku zwichrzonych odnóg? Na pewno wyszukiwały się zapór czarnoskóre wiewiórki, tylko wśród niepoznawalnej pomroki okropnie korzystniejszą przymówkę uczestniczyło zanosić na warianty brawurowe, i zwykle na ogromniaste pająki, na jakich architektur natknąć wolno było się pośród odnogi.Wkroczywszy Ponury Ocean, stale idący kozacy powiastek wynaleźliście się w odmiennej dol Szarej Puszczy, jaka nadzwyczajnie kłóciła się od ostatniej zawiniętej w ciem także przyozdobionej kwaśnymi, wręcz sadystycznymi odnogami nieprzystępnych, diabolicznych drewien. Ich tłuste dumy śpieszyły po kobiercu brzozowych liści, a sieroce drzewa olbrzymi niby jeśliby incydentalnie, co służyło pociechę po klaustrofobicznej podróży pośrodku gąszczy http://botsgaming.com.pl/user-1688.html